Wat:

In beeld brengen van 70 Molukse Succesverhalen.

Waarom:

Eerste generatie eren en volgende generaties inspireren. 

Aanleiding:

70 jaar Molukkers in Nederland in 2021.

Eindproduct:

Boek, Expositie en Publicatie.

'Sioh Tuhan é, kapan katong pulang?', 'Mijn God wanneer gaan we naar huis?' Die woorden hoorde ik mijn ouders vaak verzuchten. Door het raam turend naar een winters uitzicht.

Op 21 maart 2021 is het precies 70 jaar geleden dat de eerste Molukkers hier in Rotterdam aankwamen. Zo ook mijn ouders Zij waren in de veronderstelling dat het slechts tijdelijk was om daarna weer terug te keren naar de Molukken. Het waren voornamelijk jonge KNIL-soldaten en hun gezinnen. Zij werden ondergebracht in voormalige concentratiekampen en mochten en konden vanuit die isolatie niet deelnemen aan de Nederlandse samenleving.

De focus en de hoop op terugkeer naar de Molukken bleef men koesteren. Deze omstandigheden belemmerden een succesvol opgaan in de samenleving. Daarbij had men had ook de taak om het volk te organiseren, kerken en moskeën in het leven te roepen, de KNIL belangen te behartigen en op te komen voor een eigen Moluks Republiek de RMS. Dit alles terwijl er een groot gebrek was aan een goed kader en leiderschap. Niet te vergeten de trauma's die men opliep tijdens de oorlog in Indonesië.  Het was begin jaren ’80, de periode na de treinkapingen en bijna 30 jaar na aankomst, dat Molukkers de gedachte om terug te keren begonnen los te laten en initiatieven ontwikkelden voor een duurzaam verblijf. Er waren destijds weinig Rolmodellen en Succesverhalen. 

Nu, 70 jaar na aankomst, tonen de Molukkers hun veerkracht en heeft men een inhaalslag gemaakt. Van de talloze Molukse Succesverhalen die er nu zijn heb ik 70 bereid gevonden om in beeld gebracht te worden en hun verhaal te vertellen. Wat drijft hen? Wat heeft hen succesvol gemaakt? Hoe gaan zij om met de geschiedenis van hun ouders of grootouders? Hoe geven zij betekenis aan hun Molukse achtergrond? En wat zouden zij nog meer willen bereiken? En natuurlijk de vraag wat zouden zij willen meegeven aan de nieuwe generatie? Men reageert enthousiast en ziet het als een bijdrage aan hun volk, maar ook als eerbetoon aan die allereerste generatie waaruit zij voortkomen. 

Nadat ik eerst research deed en een plan van aanpak schreef, begon ik op 28 juli 2019 met het fotograferen van Nicky Manuputty als eerste in de reeks. Op 29 januari 2021 ging Nathalie Toisuta als laatste van de 70 op de foto. Het was een bijzonder proces om dit project te volbrengen. Een mooie reis met geweldige ontmoetingen van tweede, derde en vierde generatie Molukkers die hun verhaal vrijmoedig deelden met dank en respect naar hun eerste generatie. Maar ook de vele anderen die ik tijdens deze reis over mijn plannen sprak en die mij weer verder op weg hielpen. Hebben we maar 70 succesverhalen? Nee, er zijn er meer! Maar ik hield mij aan het concept van 70. Ik heb zelfs mensen moeten afbellen, terwijl anderen pas later in beeld kwamen nadat ik er al 70 had.

Ik ben op locaties geweest in Maastricht, Assen, Almelo, Waalwijk en Rotterdam. De rest is bij mij in de studio gemaakt. Ik heb mijzelf daarbij uitgedaagd om het juist in een studio setting te doen, een werkwijze die ik niet gewend was, maar des te meer spannend om te doen. Ik ben zeker ook dankbaar voor het team van Veenman+ die een gaaf ontwerp voor het boek hebben gemaakt en altijd in het project hebben geloofd. Straks is het boek klaar, of hangen de foto’s in een expo en zal het geweldig zijn, maar de weg ernaar toe was heel inspirerend en niet minder waardevol.

En als ik dan terugkijk…wow wat een geweldige reis was dit. Een reis die in april 2019 begon met de vraag:

Hoe kan ik mijn volk dienen. Hoe kan ik hen tot zegen zijn? Ik werd geïnspireerd om Molukse Succesverhalen te doen nog niet wetende wie of wat er op mijn pad kwam. Maar in geloof stapte ik uit en maakte die reis;

ROLE MODELS, 70 Molukse Succesverhalen. Als eerbetoon aan onze eerste generatie en om nieuwe generaties te inspireren.

Want ik kan niet hopen op een beter verleden, maar wel bouwen aan een hoopvolle toekomst - Ed Leatemia, Rotterdam.